Ik ga wel. Ik ga niet. Ik ga wel. Ik ga niet…..
Ik stap zo zonder voorbereiding het vliegtuig in naar Thailand maar naar de huisarts toe gaan voor een doorverwijzing om mijn wens uit te laten komen vind ik dan weer spannend. En dan is spannend nog een understatement want de zenuwen gieren door mijn lijf. Ik ben écht zenuwachtig! Ga ik nu hardop uitspreken dat ik een kinderwens heb maar geen partner? Dat ik graag doorverwezen wil worden naar een kliniek? Dat ik aan de hand van donorzaad zwanger wil worden?
De afgelopen jaren heb ik hier regelmatig aan gedacht, veilig en vertrouwd in mijn eigen hoofd. Een gedeelte van deze gedachten heb ik met vriendinnen besproken maar ook een gedeelte veilig bij mij gehouden. Ga ik het vandaag echt hardop uitspreken, ga ik het echt met iemand delen?
I DID IT!
Ik ben op gesprek geweest! Nog nooit zo zenuwachtig in de wachtkamer gezeten. Met een wiebelend been en trillende handjes. De huisarts had nog niet veel ervaring hiermee maar vond wel dat ik het heel mooi kon verwoorden. Tja, ik heb 3 jaar voorbereiding gehad hierop, dan mag mijn onderbouwing ondertussen wel een keer goed zijn 😊 Ik ga de komende week op zoek naar een kliniek waar ik mij prettig bij voel en dan schrijft de huisarts vervolgens de doorverwijzing uit.