Soms gaat het leven anders dan je verwacht. Het kompas is door elkaar geschud.
Tijdens mijn jeugd kreeg ik het ideaalbeeld van een gezin mee. Een vader en een moeder, idealiter nog bij elkaar, die samen een kind opvoeden en daarmee een gezin vormen. Vanuit mijn ouders kreeg ik dit mee maar ook als ik bij vriendinnen keek, wat de reclames ons voorschotelden en wat ik zag tijdens films. Maar soms gaat het leven anders en is samen een gezin starten geen optie. En besluit je om het alleen te doen. Besloot ik om het alleen te doen.
Vier jaar geleden begonnen.
Dit traject begon ik ongeveer 4 jaar geleden. Ik wilde moeder worden maar wilde hiervoor niet afhankelijk zijn van een man, van een partner. Ik had op dat moment geen relatie en mijn laatste relatie was zo giftig en intens dat ik echt geen zin meer had in een nieuwe relatie. Niet op dat moment maar ook niet op de langere termijn. Mijn vertrouwen en energie was op en ik besloot zelf het pad te bewandelen om zwanger te raken, om moeder te worden. Afstand doen van mijn ideaalbeeld en verder gaan met wat haalbaar is. Wat daarop volgden waren avonden op het internet om ervaringen van anderen te lezen, onderzoeken voor welke behandelingen ik in aanmerking kwam en welke stappen ik moest doorlopen om mijn droom te realiseren. Maar ook gesprekken met vriendinnen, op de bank met een kop thee in de handen. Samen op bed net voor het slapen gaan en elkaar, met de tranen over de wangen, omhelzen. Maar ook op het terras onder het genot van een wijntje. De verschillende kanten werden belicht, positief en negatief maar de eindconclusie bleef hetzelfde ‘jij kan dit en wat er ook gebeurt, wij steunen jou hierin. Tijdens het traject maar zeker ook erna.’ Mooie gesprekken die mij steunden in mijn plan en vertrouwen gaven in de toekomst. Vervolgens kreeg ik een baan in Nederland, een vast contract en een appartement. Een aantal voorwaarden die ik graag wilde realiseren voordat ik aan het traject zou beginnen. Al mijn voorwaarden waren voldaan, ik was klaar voor de start.
Een week na mij 36ste verjaardag zat ik bij de huisarts. Mijn doorverwijzing naar de kliniek werd een feit en een paar weken later mocht ik mijzelf melden aan de balie van een vruchtbaarheidskliniek. Met de zenuwen gierend door mijn lijf heen. Een lange vragenlijst werd doorgelopen en mijn antwoorden werden besproken. De nodige controles werden uitgevoerd en ik kreeg een akkoord van de psycholoog. Goedgekeurd, ik mocht van start gaan. Ik kreeg een behandeling in het ziekenhuis om ervoor te zorgen dat we konden beginnen met IUI en moest nog papieren ondertekenen omtrent verantwoordelijkheid en voogdij. En ik bestelde nog 6 rietjes bij de spermabank in Denemarken, bewust gekozen voor een onbekende donor. Alles geregeld. Alles klaar.
2022
En toen werd het 2022. Op de valreep haalde ik nog mijn boosterprik en vol goede moed ging ik 2022 in. Oud op nieuw vierde ik buiten met een glas champagne in mijn rechterhand, de champagnefles in mijn linkerhand en Queen met ‘Bohemian Rhapsody’ op luid volume op de achtergrond. Kijkend naar het vuurwerk. Tranen over mijn wangen maar niemand die het zag. 2022 gaat mijn jaar worden!
Origineel plan aanhouden?
De poging van januari ging niet door want ik werd een week te vroeg ongesteld en ook de poging van februari ging niet door want ik kon mijn eisprong niet traceren. En de poging van maart heb ik aan mij voorbij laten gaan, met een reden. Want zonder enige aankondiging of bedoeling ben ik iemand tegengekomen. Een man met wie ik binnen 5 minuten een klik had, een overweldigend gevoel alsof wij elkaar al langer kenden. Een man die mij weer in de liefde laat geloven en laat zien hoe mooi het kan zijn. Een man die mijn kinderwens volledig begrijpt, hij heeft zelf een dochter van 10. Een fantastische meid die nu voorzichtig ook in mijn leven komt. Wennen, aftasten en hopelijk heb ik een positieve invloed in haar leven en voelt ze zich prettig bij mij. Maar ze zal nooit ‘eigen’ voelen. En dat verwacht ik ook niet en dat hoeft ook helemaal niet. Het versterkt echter wel mijn wens om moeder te worden, vooral als ik zie hoe hij met haar omgaat. En mijn wens wordt ook door hem omarmt en hij wil er ook een actieve rol in spelen. En als wij toch een toekomst samen zien waarom pakken wij het dan niet samen aan? Of toch het traject doorzetten met, indien deze positief uitpakt, dat hij hetzelfde gaat voelen als dat ik voel voor zijn dochter. Dat het nooit ‘eigen’ gaat voelen. We praten er samen over, proberen niet alles door een roze bril te bekijken. Verwarrend, onverwachts maar ook zo ontzettend mooi. Het plan dat ik had uitgestippeld past even niet zo goed en het kompas is door elkaar geschud. Welke kant ga ik op? Op dit moment blijft het even rustig, ik wil niets overhaasten, het traject doorzetten kan altijd nog.
En nu is het eind maart, liepen we twee weken geleden nog in t-shirt in de zon, hadden we vorige week een heuse sneeuwbui en klettert nu de regen tegen de ruiten aan. En zo veranderlijk als het weer is, zo veranderlijk kan het leven zijn. Want mijn baan met vast contract heb ik ook opgezegd 😄 We gaan zien wat de toekomst gaat brengen!
