Maandag.
Een grijze regenachtige maandag. Buiten klettert de regen tegen de ramen aan. Rechts van mij staat een kale kerstboom te schreeuwen om versiering en eigenlijk moet ik nog naar de supermarkt. Twee eieren en een zak verlepte spinazie gaan geen volwaardige maaltijd vormen. Maar ik zit op de bank, lekker warm op mijn schapenvachtje met een kop warme koffie in mijn handen. Te denken, te prakkiseren en te dromen.
Een grijze maandag maar wel een bijzondere maandag voor mij. Een maandag waar ik lang naar uitkeek maar waar ik ook tegenop zag. Vandaag ben ik bij de huisarts geweest voor een doorverwijzing. En nu is een doorverwijzing niet zo spannend, een huisarts schrijft er meerdere op een dag uit. Maar deze doorverwijzing is een stap in de richting naar het verwezenlijken van mijn droom. Ik heb een doorverwijzing gekregen naar een fertiliteitskliniek. Mijn droom is namelijk om moeder te worden.
Ik wil mama worden.
En dat is een gevoel dat ik heel diep in mij heb zitten en wat ik lange tijd eigenlijk niet gekend heb of onderdrukt heb. Ik heb lange tijd in het buitenland gewoond en gewerkt. In Griekenland en Egypte als reisleidster, in New York in de horeca, in Nieuw Zeeland auto’s rondgebracht en vrijwilligerswerk op een basisschool in Costa Rica. En als ik niet aan het werk was dan was ik wel bezig met een van mijn vele reizen. Ik heb geweldige avonturen meegemaakt, veel mooie mensen leren kennen, vulkanen beklommen, prachtige wandelingen gemaakt en echt heel veel plezier gehad. Na al dat reizen kwam ik terecht in Amsterdam waar ik in de binnenstad gewoond heb. En nu heb ik mijn eigen appartement in Helmond. Een heel fijn appartement, helemaal mooi ingericht en in een kindervriendelijke wijk met verschillende basisscholen om de hoek. En met al deze veranderingen begon er gaandeweg een gevoel te ontstaan in mij.
Voel ik dit nu echt?
Met het terug in Nederland zijn is er een soort rust over mij heen gekomen. De hunkering naar avontuur en spanning is afgenomen en heeft plaats gemaakt voor rust, eenvoud én een gevoel dat ik niet herkende. Een gevoel om voor iets te zorgen, om mijn liefde te delen en……tja…..een gevoel dat zich lastig laat omschrijven maar wel daadwerkelijk aanwezig is. Een gevoel om een eigen gezinnetje te hebben, om mijn liefde voor het leven door te geven.
Man en vrouw.
Voor het stichten van een gezin heb je een man en een vrouw nodig. Samen kunnen zij, uitzonderingen daargelaten, een kind krijgen en een gezin stichten. En dat is eigenlijk waar bij mij dan ook het ‘probleem’ zit, ik heb geen partner. Ik heb geen man aan mijn zijde en dat is toch knap lastig als je een kindje wilt krijgen. Ik heb samengewoond, lat relatie gehad, verre afstandsrelatie, foute vriendjes, gedate met een man die na een aantal dates toch maar eerlijk vertelde dat ‘ie al getrouwd was, een relatie met iemand uit een ander land…… je kan niet zeggen dat ik het niet geprobeerd heb 😀
Een mens is een sociaal wezen en wij willen graag ons leven delen en dat geldt ook voor mij. Helaas heb ik een aantal keer goed mijn neus gestoten in verschillende relaties en sta ik eigenlijk helemaal niet meer open om mijn leven met een man te delen. En natuurlijk mis ik een arm om mij heen als het even tegenzit en wil ik ook graag tegen iemand aankruipen op de bank tijdens een romantische film maar ik denk dat dát voor mij niet meer gaat gebeuren.
Mijn droom niet opgeven.
Maar ja, om een gezin te starten heb je doorgaans toch wel een man en een vrouw nodig. En precies daar zit het probleem, ik ben single. En daarom heb ik, heel weloverwogen, de beslissing gemaakt om er alleen voor te gaan. En dat is geen gemakkelijke beslissing. De afgelopen 3 jaar heb ik toch regelmatig gedacht ‘wat ga ik met mijn kinderwens doen als er écht geen partner in mijn leven komt’. Ook mijn leeftijd speelt hierin een belangrijke rol. Ik ben een paar weken geleden 36 jaar geworden en eigenlijk kwam toen echt het gevoel en besef dat ik het alleen ga doen. En vandaar ook dat ik de huisarts heb gebeld en vandaag op gesprek mocht komen om mijn doorverwijzing op te halen. En ik vond het heel spannend en zat er ook echt met trillende handjes. Het is niet gemakkelijk om tegen iemand, in dit geval de huisarts, te vertellen dat je heel graag in je eentje een kindje wilt krijgen. In je eentje, want je hebt geen partner. Bij mij geeft dit, diep van binnen, ook een gevoel van falen. En het is geen falen want ik maak deze keuze heel weloverwogen maar toch, heel diep van binnen, voelt het zo. ‘Potverdorie, waarom kan ik geen partner vinden en samen met hem een kindje krijgen?!’
Want met het naar de huisarts gaan sluit ik wel voor mijzelf af om een gezinnetje te stichten met een partner. Ik heb heel lang gehoopt dat ik alsnog een partner zou vinden om een gezin mee te stichten maar ik besef nu heel goed dat dát ‘m niet gaat worden voor mij. Jammer, dat zeker maar het is niet anders.
De doorverwijzing.
Een A4tje met wat tekst erop. Met mijn gegevens erop. En met een telefoonnummer. Een telefoonnummer dat ik morgen, met wederom trillende handjes, mag gaan bellen om een intake te plannen.
Stap één is gezet!
