Maandagmorgen 10:45. Onder het genot van mijn dagelijkse portie ‘het foute uur’ muziek rij ik naar de kliniek. Binnenkort krijg ik een baarmoederfoto, om de stand van zaken daar binnen eens goed te bekijken, en ik krijg daar vandaag extra informatie over.
Het vaste riedeltje van aanmelden, temperatuur opmeten en vervolgens plaats nemen in de wachtkamer. En dan wachten. We zitten met 8 vrouwen in de wachtruimte. Allemaal netjes 1,5 meter van elkaar af. Iedereen zit voorover gebogen in de telefoon en dat geeft mij mooi de mogelijkheid om eens goed rond te kijken. Als ik zo eens rondkijk besef ik dat wij allemaal voor hetzelfde eindresultaat komen maar dat de weg er naar toe allemaal anders is. En ook dat wij allemaal in een andere stap in het proces zitten. De één krijgt een succes toegewenst van de receptie, een ander krijgt een introductie, sommige zitten alleen, andere samen met de partner. Wat een bijzondere situatie!
Om 12:00 word ik naar binnen geroepen. Ik krijg weer een nieuwe arts te spreken, een vrouw. Ze legt het onderzoek uit en benadrukt nogmaals dat het een vervelend onderzoek is. Ik krijg diclofenac en antibiotica voorgeschreven. De diclofenac mag ik 1-2 uur voor het onderzoek innemen en eentje 4-5 uur na het onderzoek. De 2 tabletten antibiotica mag ik op de dag van het onderzoek innemen in de ochtend.
Ik krijg nog met plaatjes te zien wat ze bij de behandeling gaan doen. Of ik nog vragen heb? Nee, ik heb op de website van het ziekenhuis al de informatie folder over deze behandeling doorgelezen. Het is vervelend en gaat pijn doen maar het is nodig. Tevens neemt ze ook nog een keer de vragenlijst snel door die ik in december heb ingevuld en verbetert het antwoord bij ‘heb je ooit een geslachtsziekte gehad’ van een nee naar het antwoord ja. Zucht.
Na het gesprek mag ik weer plaats nemen in de wachtruimte.
Na een kwartiertje komt een verpleegkundige mij ophalen en ze legt nogmaals uit welke medicatie ik wanneer moet innemen. Prima, had ik al van de arts begrepen. Ik krijg een enveloppe mee met nog extra informatie over de behandeling, nogmaals het advies om iemand mee te nemen die kan (terug)rijden en het nummer van het ziekenhuis. Of ik nog vragen heb? Nee hoor.
Na dit zeer snelle gesprek haal ik de medicatie op bij de apotheek.
Terug in de auto voel ik mijzelf helemaal gaar. Enigszins gefrustreerd ook want ik vind de handelswijze van de kliniek soms te afwachtend, niet echt efficiënt ofzo.
Terug thuis zie ik dat ik alweer aan het werk moet. Ik had gezegd dat ik om 13:00 weer terug zou zijn en ik zie dat het 12:58 is. Eerst bel ik nog naar het ziekenhuis om te proberen om zo snel mogelijk een afspraak te krijgen. Je kan dit onderzoek maar op een bepaalde aantal dagen van je cyclus doen en anders moet ik een maand wachten. De mevrouw aan de telefoon is erg vriendelijk en krijgt het geregeld dat ik aanstaande vrijdagmiddag voor het HSG onderzoek mag komen. Wat fijn! En nu weer terug aan het werk. Voordat ik mijzelf weer op ‘beschikbaar’ zet voel ik de tranen in mijn ogen komen. Verdorie! In één keer komt de schrik, de angst en mijn woede eruit. 15 minuten en een koffie later ben ik een stuk rustiger. Positiviteit aan, vriendelijkheid aan, geduld aan, ik kan weer aan het werk en druk op de ‘beschikbaar’ knop.
En zo ga ik, binnen één minuut, van baarmoederfoto, antibioticatabletten en een huilbui naar vakanties boeken, reisadviezen uitleggen en tenten verhuren.
Wat een bijzondere situatie!