‘Oooohhhhh……ben maar blij dat je geen kinderen hebt!‘
Ik kijk mijn collega aan en lach een keer voorzichtig.
‘Ja maar echt N……, je hebt echt geluk. Jij kan gewoon lekker doorslapen, drie keer ben ik wakker gemaakt vannacht…..drie keer! Ik ben nu echt moe….‘
Mijn collega draait zich om en begint tegen een andere collega te vertellen dat ze in het weekend met de kinderen en opa en oma naar de dierentuin gaan want dat is zo gezellig! En daarna lekker met zijn allen gaan eten. En misschien nog wat Sinterklaas erbij vieren want haar ouders hebben nog wat cadeautjes voor de kinderen.
Tja…….ik staar naar mijn excel sheet….
Misschien heeft ze gelijk en moet ik blij zijn met alle rust en ruimte die ik in mijn leven heb. Ze is niet de eerste die het zegt want gaandeweg de jaren hoor ik dit soort opmerkingen vaker. En ze hebben ook gelijk, want wat dat betreft heb ik het wel makkelijk. Als ik ’s ochtends om 07:00 wil sporten dan ga ik gewoon, wil ik een weekend glühwein drinken op een Kerstmarkt in Duitsland dan stap ik op vrijdagmiddag in de auto en wil ik ’s avonds ergens een drankje doen dan kan ik gewoon gaan. Is er ’s avonds geen avondeten, omdat ik vergeten ben om boodschappen te doen, dan eet ik een chocolade Kerstman als avondeten. En het rendiertje dat er zo lief bij stond eet ik als toetje. Ik hoef nergens naar te kijken of ergens rekening mee te houden. Klinkt ideaal toch.
En het klinkt ook als een ideale situatie als je de keerzijde niet kent. Het thuiskomen in een stil donker huis, geen tekeningen op de koelkast en nooit het warme gevoel van kinderarmen om je heen.
En juist die keerzijde maakt dat ik naar iets verlang, iets dat ik heel graag wil maar waar ik wel hulp bij nodig heb. En dat hulp vragen is ook wel een dingetje voor iemand die zich altijd alleen door het leven worstelt en zelf dingen wil doen/oplossen. Maar terugkomend op die keerzijde, ik heb het ook nooit echt gemist maar de laatste jaren begint het toch wel op te spelen. Als ik vrienden zie en hoor die wel kinderen hebben dan bekruipt mij toch een leeg gevoel. Wat zou het toch mooi zijn om mijn liefde voor het leven te delen! Net zoals mijn collega dit in het weekend gaat doen, samen met haar man en de kinderen en opa en oma op pad. Terwijl ik als een afgekeurde Assepoester mijn huis op orde probeer te krijgen, de walk of shame naar de glasbak mag maken, verdwaalde sokken onder het bed uit probeer te vissen en de zorgvuldig opgebouwde stapel afwas probeer weg te werken.
Het alleen kiezen voor een kind is niet iets waar ik van gedroomd heb, dat heb ik al wel vaker beschreven. Integendeel, het alleen kiezen voor een kind betekent afscheid nemen van het ideaalplaatje waarin ik met een partner een gezin zou stichten. En dat is verder helemaal niet erg, het leven gaat zoals het gaat, maar soms is het wel even incasseren en lastig. Niemand droomt er namelijk van om door middel van kunstmatige inseminatie zwanger te worden. Én niemand droomt er van om door middel van donorsperma, oftewel iemand die je niet kent, een kindje te krijgen. Wat dat betreft heb ik de loterij gewonnen want ik mag gebruik maken van kunstmatige inseminatie én van donorsperma. Whoohoo, jackpot! En begrijp mij niet verkeerd, ik ben heel erg blij dat wij in Nederland deze mogelijkheid hebben en dat ik er gebruik van mag maken maar het is zó anders dan ik ooit gehoopt had. En ik heb er nu helemaal vrede mee, op sommige wtf-ben-ik-mee-bezig-momenten na dan, en ik hoop echt dat het allemaal lukt.
Maar nu ga ik eerst naar bed en heerlijk doorslapen want dat kan ik, in tegenstelling tot mijn collega, dan weer wel 😀
Donderdag 16 december.
Vandaag weer telefonisch contact met de kliniek gehad. Om de een of andere reden was ik weer super zenuwachtig. Soms snap ik mijzelf echt niet, waarom in vredesnaam ben ik altijd zo zenuwachtig voor dit soort dingen? Waarom heb ik het gevoel dat ik iets fouts doe, dat ik iets doe wat niet mag. Ik voldoe aan alle voorwaarden, ben door de (psychologische)keuring heen gekomen, heb mijn leven op orde. Anyway, met mijn hart halverwege mijn keel de kliniek gebeld. Net na Oud op Nieuw ben ik, als mijn lichaam doet wat ‘ie moet doen, aan de beurt. We gaan het een ronde zonder medicatie proberen. Van te voren nog langs voor een echo/echo’s. Laten we hopen dat we 2022 kunnen beginnen met mooi nieuws.