Het is weer maandag, het is grijs en het miezert. Ik zit in de auto en ben onderweg naar de kliniek. Het is vanuit mijn huis nog geen 30 minuten rijden, ideaal dus. Door mijn speakers klinkt, op volume ‘voor doven en slechthorenden’, Dj Mental Theo. En ondanks de dreunende happy hardcore ben ik helemaal rustig en zen.
Voordat ik de kliniek nader laat ik Mental Theo even heel wat toontjes lager zingen, ik wil niet als een aso de parkeerplaats oprijden 😊 Jas aan, mondkapje op, sjaal om, alle zenuwen bij elkaar verzamelen, he ho let’s go!
Receptie.
Ik loop het gebouw binnen, het ziet er op zich best gezellig uit. Ik meld mij bij de receptie en word vriendelijk te woord gestaan. Er dient een contract getekend te worden (akkoord over de kosten), ze willen een foto van mij in hun systeem en mijn paspoort wordt gecontroleerd. Als alle gegevens juist zijn mag ik plaats nemen in de wachtruimte. Braaf neem ik op ruim 1,5 meter van een andere mevrouw plaats op één van de rode stoelen. Je mag niemand meenemen op consult in verband met corona.
Intake.
Ik hoor mijn naam! De arts kijkt mij vriendelijk aan en ik volg haar naar de behandelkamer. Eerst bespreken we mijn motieven om alleen voor een kindje te gaan. Vervolgens nemen we de vragenlijst door die ik via het internet al beantwoord had. Mijn gezondheid is goed, geen bijzonderheden die een zwangerschap kunnen belemmeren.
De inwendige echo.
Je weet dat het erbij hoort maar ik zag hier toch wel tegenop. Het licht wordt iets gedimd en de arts is heel rustig. Op het scherm kan ik mooi volgen wat er zich allemaal in mijn baarmoeder afspeelt. Niet dat ik een idee heb wat ik allemaal zie maar de arts legt het uit. Mijn eitjes voorraad is goed en ook het geproduceerde eitje van deze maand ziet er prima uit. Wel lijkt het alsof een eileider verstopt zit met vocht. Hierdoor kan een eitje niet bevrucht worden en de arts wil dit graag verder onderzoeken de volgende keer. Even nog niet over nadenken, de andere eileider ziet er gelukkig wel goed uit!
De arts legt na het onderzoek nog de verschillende manieren uit om aan donorsperma te komen. Aan alles hangen voor- en nadelen, flink wat informatie om over na te denken. Na het gesprek mag ik weer plaatsnemen in de wachtruimte.
Verpleegkundige.
Na 5 minuutjes wachten hoor ik wederom mijn naam. Een verpleegkundige staat al klaar en begroet mij. We gaan weer naar een ander kamertje. Ze legt kort de stappen uit die wij gaan nemen voordat het daadwerkelijke traject gaat beginnen. In de tweede week van januari krijg ik een gesprek met een psycholoog. Zij doen dit in een groepsgesprek of aan de hand van individuele gesprekken. Ik weet van mijzelf dat ik in een groepsgesprek vaak een afwachtende houding aanneem, mijn voorkeur gaat dus uit naar een individueel gesprek. Aansluitend op dit gesprek volgt er een gesprek met de arts. Mijn definitieve keuze voor donorsperma mag ik dan doorgeven en het traject kan dan echt starten.
De verpleegkundige neemt ook nog bloed af voor onderzoek naar chlamydia (of ik dit ooit gehad heb) en naar de werking van mijn schilklier. Ze wordt, net als bij Sanquin bloedbank, blij als ze mijn aders ziet want ik ben makkelijk te prikken.
En dan zit de intake erop en ga ik weer richting huis. Terwijl de regen zachtjes op het dak van mijn auto tikt zit ik in gedachten bij sperma, eicellen, eileiders en donorschap.
In wat voor wereld ben ik binnen gestapt…..?