‘Oei, een gemiste oproep.”. Ik zit op het werk en kan helaas de telefoon niet meteen opnemen. Ik herken het netnummer, dat zijn de eerste cijfers van het telefoonnummer van de kliniek. ‘Huh, die zouden toch pas op z’n vroegst over 2 weken bellen?’ Snel loop ik naar de oude postkamer op het werk, het enigste rustige plekje dat ik kan vinden. Terwijl ik tussen de verhuisdozen en dossierkasten sta belt de kliniek terug en krijg ik een enthousiaste verpleegkundige aan de telefoon. Ze wil graag een afspraak plannen. Kort legt zij mij uit waar de verschillende afspraken uit gaan bestaan, wat ik kan verwachten en wat de kosten gaan zijn. Of er nog vragen zijn? Nee hoor, ik heb de website van de kliniek al zo vaak bekeken dat ik de teksten zo’n beetje kan opdreunen.
‘Nou, als je volgende week de gehele week vrij bent dan heb ik aanstaande maandag 14:30 tijd, komt dat uit?’
Ik schrik. Dit is wel erg snel! Voordat de zenuwen de overhand gaan nemen stem ik in met maandag.
’s Avonds moet ik nog online een vragenlijst invullen. Wanneer mijn eerste menstruatie was? Of er erfelijke ziektes in de familie voorkomen? Wat mijn ervaringen zijn met geslachtsgemeenschap? Welke voorbehoedsmiddelen ik gebruik? Allemaal antwoorden die ik liever voor mijzelf houd, laat staan dat ik deze op het internet invul en vervolgens doorstuur. Met een reep chocolade on the side vul ik de lijst in en stuur deze ook maar meteen naar de kliniek voordat ik mij bedenk.
Ook komt er een vriendin op bezoek. Zij weet alles over mijn wens, steunt mij hierin. Als we samen op de bank zitten komen bij mij de tranen. Ga ik hier echt aan beginnen, is dit de manier, moet ik dit wel doen? We komen tot de conclusie dat ik het proces altijd nog kan stoppen. Twijfels en angst aan de kant, niet te veel piekeren en vertrouwen op mijn eigen gevoel en kunnen.
Hoppa, dat doorpakken gaat wel lekker zo!
